Na de vorige licht euforisch verlopen thuiswedstrijd tegen de matriksjes voelden de kenners dat het tijd was zich en bloc te laven aan dit exuberante etaleren van talent op basketbalgebied. En ik moet zeggen: we werden niet teleurgesteld. De Van de Beltjes knokten - zonder een hunner Amerikanen, dat wel - voor wat ze waard waren en dat was niet voldoende tegen de equipe van Salem. Dat de nep-Groningers na de winst bijkans in katzwijm vielen van hun eigen prestatie vond ik dan weer een tikje overdreven. Oke, het was bij vlagen bijzonder aardig, maar er viel zeker nog wat te verbeteren. Een goeie kenner, en we mogen hopen dat de heren op en langs het veld ook onder die categorie vallen, is nooit tevreden.
Er was, kortom, voldoende ruimte voor grappen en grollen over de leeftijd, vervoer en huisvesting van ondergetekende en zijn collegae vanuit de hoek van de would be-kenners. Zo kreeg ik onder andere het bericht binnen dat ik na alle festiviteiten na afloop wel te laat thuis zou zijn in het verzorgingstehuis en de nacht op straat zou moeten doorbrengen. Nou, dan ken je mij nog niet! Niet dat ik dan met mijn Colt .45 de deur openschiet of zo. Nee, het is nog veel eenvoudiger: Ik woon in een woongemeenschap voor ouderen, genaamd Huize Weltevreden. Ik weet het, ik weet het. Die naam is geheel in tegenspraak met mijn bewering van een alinea terug, maar a la. Ik laat het zo, want ik ben namelijk inderdaad heel tevreden met mijn zelfstandige wooneenheid, zeker wanneer ik na afloop van het koersbal damesgezelschap mee naar huis neem. Nieuwsgierige blikken blijven mij dan bespaard. Het bevalt uitstekend onder de rook van verbrande kerosine van het vliegveld Eelde, zoals ik dat nog steeds pleeg te noemen.
Een van die vertrekkende vliegtuigen bracht mij afgelopen weekend (wishful thinking, ik moest gewoon met de Simca) naar Wijchen, het Beijum van Nijmegen, maar dan wat mooier, in de hoop aldaar mijn vrienden Nike en Vike te treffen. Maar nee. Zelfs de inzet van een heuse supportersbus kon de heren niet vermurwen. Het langdurig verblijf van de Micra bij de Nissan-garage kan dus geen excuus zijn! Hierover moeten wij nog een hartig woordje wisselen. Hoe dan ook, tussen het Groningse ondersteunersvolk was het goed toeven. En daarmee was het positieve dan ook wel gezegd. Blijkbaar was het euforievirus al in de lichamen van de GasTerra spelers genesteld of zo, want het ging werkelijk nergens over. Op den duur verkozen sommigen zelfs de consumptie van patat in de kantine in plaats van de wedstrijd. En lieve lezers, geloof me, daarvoor hoef je niet helemaal naar Wijchen!Nou neemt een kenner altijd wat afstand, zeker als je al een jaartje of tachtig meeloopt, maar dit gedrag op het veld is domweg onacceptabel. Aan de andere kant: de ruimte voor verbetering is welhaast astronomisch te noemen, dus een kampioenschap zit er nog steeds zomaar in. Als de spelers maar niet gaan denken dat ze in Huize Weltevreden wonen...
Bike
Geen opmerkingen:
Een reactie posten