280212: Cut!

Ikes,

Terwijl ik dit schrijf word ik gefilmd. Er staan grote filmlampen in mijn huis, er is een cameraman en een regisseur en dat allemaal omdat ik als 'gemiddelde Nederlandse burger' mijn mening mag geven over het zorgstelsel in Nederland. Nu heb ik daar best een mening over maar die is, zoals jullie van me kennen, meestal nogal ongefundeerd dus ze zullen er uiteindelijk wel niets van gebruiken. In ieder geval moesten er nog wat sfeerbeelden gemaakt worden en werd ik achter mijn laptop gedumpt met de opdracht: "Doe maar net alsof je wat schrijft". Bij deze dus.

De basketbalcompetitie is dit jaar maar vreemd ingedeeld. Na 4 of 5 thuiswedstrijden achter elkaar vertoont menig supporter tekenen van basketbalverslaving vanwege het lange tijd blootgesteld zijn aan beeld en geluid van stuiterende ballen. Nog maar amper verslaafd, moeten we nu weer met zijn allen cold turkey gaan, want tot de play-offs gaan beginnen hebben we nog maar twee thuiswedstrijden te gaan. Ik voel me een beetje als een kind die de snoeppot heeft leeggegeten en nu verdrietig is omdat de snoep op is. Gelukkig bleek er in Zwolle nog een lekker snoepje te halen want daar speelde zich afgelopen zondag het All Star Gala van de Dutch Basketball League af. Groningen-Zwolle is voor mijn Kadett (net weer door de APK) prima te doen, dus het verplichte bezoek aan schoonmoeder werd afgezegd en ingeruild voor een dagje mooi basketbal. 't Kon minder.

Laat ik positief beginnen. Dat ze een mooie basketbalhal hebben in Zwolle is bekend en dat die hal uitstekend geschikt is voor een basketbalgala ook. Zo was het ook, mooie locatie, uitstekende organisatie en een hal vol basketballiefhebbers. Dan twee leuke en spectaculaire wedstrijden gezien, een spannende driepuntswedstrijd en een aantal schitterende acties bij de dunkcontest. Smullen voor de liefhebber en de kenners dus. Dat brengt me dan bij het negatieve aspect want de Groninger inbreng was, hoe zal ik het netjes zeggen, bedroevend. Welgeteld één (demissionair)bestuurslid, slechts enkele (vooral jeugd)spelers, geen coach en slechts een handjevol Groninger supporters. "Hoe kan dat nou?" hoor ik Daniel Lohues zingen. Inderdaad: Hoe kan dat nou? Was Groningen niet dé basketbalstad van Nederland? Die stad waar het basketbal leeft als nergens anders, waar we allemaal gék zijn van het spelletje? Waar zoveel basketbalkenners wonen? Waar zijn ze nu dan? Als liefhebber van de sport is zo'n basketbalgala toch the place to be? Daar gaan we toch met z'n allen naar toe, al was het alleen maar om die mooie sport nog meer op die toch al te kleine Nederlandse kaart te zetten? Hebben we als fans niet ook een verantwoordelijkheid? En dan onze spelers: waar waren ze? Natuurlijk JD en Sergio speelden in de all star game, Thomas, Yannick en Valentijn in de jeugdgame maar waar was scherpschutter Alex? Waar was dunker Avis? Waar was hét Nederlandse talent Jessey? En waar waren de andere jongens die misschien niet waren geselecteerd maar toch aanwezig hadden kunnen zijn om hun teammates aan te moedigen? Waar was de coach? Waar was jij Bike? Sinds wanneer is een butterfahrt met mevrouw Bike belangrijker dan een basketbalgala? Nike, jij was er dan gelukkig wel weer, alhoewel je met een smoking aan wel vreselijk overdressed aanwezig was. Zo'n soort gala was het nu ook weer niet.

Groningen, basketbalstad van Nederland? Ik heb er zo m'n twijfels over. "Het leeft niet" hoor ik dan. Nee, dat dankt je de koekoek. Laten we met zijn allen afspreken dat we er bij de volgende editie gewoon weer zijn, bestuur, coaches, spelers én fans. Want Zwolle, da's het Groningen van Overijssel.

"Cut!" roept de regisseur.

Zo is't maar net.

Vike

PS. Ik ben het al maanden van plan, maar mijn volgende blog gaat toch echt over Steve Nash, mijn all-time favorite basketballplayer. Nee, die speelt niet in Groningen en ook niet in Zwolle maar wat maakt het uit. I just love the game.