240312: Met open ogen

Vrinden,

Terwijl de zomerse temperaturen ons kikkerlandje eindelijk gaan benaderen is het tijd om onze ogen weer eens goed te openen. Volgens mij heb ik de officiële eerste rokjesdag gemist maar wat mij betreft mag elke dag die titel wel dragen. De wereld ziet er opeens weer een stuk prettiger uit en zelfs wij mogen daar best een beetje van genieten. Alles met mate natuurlijk want op een respectabele leeftijd moet je voorzichtig zijn met dit soort invloeden van buiten. Voor je het weet loop je tegen je eigen beperkingen op en daar zit niemand op te wachten.

Ja, de ogen mogen weer open. Niet alleen op straat maar ook in basketballand. Het is eind maart en de commissie ie er niet in geslaagd om een nieuwe bestuur te presenteren. Eén ding kunnen we nu wel vaststellen. Een Wijze is duidelijk iets anders dan een Kenner. De Wijzen van de commissie en de nieuwe bestuurskandidaten zaten niet op één lijn met tot gevolg dat de opdracht nu weer is teruggegeven aan de Demissionairen. Het bestuurlijke gedoe duurt nu al drie maanden en eigenlijk zijn we nog geen sodemieter opgeschoten. Ik riep al eerder dat de benoeming van een groep Wijzen suggereert dat ze wijs zijn, kennis van zaken hebben en het algemene belang hoog in het vaandel hebben. Zes mensen met ieder een totaal verschillende achtergrond met hier en daar zelfs relevante eigen belangen is eigenlijk vragen om gedoe. Het risico van oogkleppen opzetten gaat dan een rol spelen en het lijkt er nu op dat die oogkleppen een negatief gevolg hebben gehad.

Democratie is een groot goed maar zelfs in bestuurlijk Nederland zien we dat het ook een hoop nadelen heeft. Iedereen heeft een mening en iedereen probeert zijn of haar eigen visie nadrukkelijk naar voren te brengen. Met verschillende karakters en uiteenlopen achtergronden is het, zo blijkt maar weer, bijzonder lastig om tot één gemeenschappelijke visie te komen. Eén of twee formateurs aanstellen met een echt clubhart was een veel betere keuze geweest. Geen gedoe met dubbele agenda’s en geen problemen met het komen tot een gestructureerd overleg. Ik hoef jullie niet te vertellen wie een goede formateur had kunnen zijn want het ligt zo enorm voor de hand. Gelukkig werd zijn naam al wel genoemd in de afgelopen weken en had hij er volgens de berichten enorm veel zin in.

De commissie heeft volgens de krant het demissionaire bestuur nu een advies meegegeven: niet als collectief aftreden maar op een geleidelijke wijze komen tot een nieuwe bestuur. Goh. Eerlijk gezegd heb ik nooit begrepen waar dat collectieve gedrag nou eigenlijk voor nodig was. We hebben, of beter gezegd hadden, bijvoorbeeld een topper van een secretaris die het Donar-gevoel in zijn beginperiode prachtig symboliseerde met het dragen van een clubsjaaltje en stad en land afreisde om de ploeg van dichtbij te bewonderen. Ook hij trad collectief af terwijl je de verbazing in zijn ogen zag. What did I do wrong?

Het grootste slachtoffer in deze hele affaire is niet een persoon maar een gevoel. Het Donar-gevoel. De saamhorigheid van fans en belangstellenden met allemaal hetzelfde doel. Dat gevoel is er nog steeds wel maar de zesde colonne staat er bij en kijkt er naar. Een gedegen bestuur is er nog steeds niet en ondertussen wordt er nauwelijks gewerkt aan de toekomst en de verdere ontwikkeling van de club. Een trieste constatering.

Bike en Vike, ik vraag jullie, wordt het nu niet echt eens tijd voor actie? De ogen moeten open met een frisse blik naar de toekomst. De handdoek moet worden opgepakt. Niet door een Wijze maar door een Kenner. Roept u maar!

Zomerse groet, Nike

190312: Adoratie

‘ikes,

Jullie jongere broertje Bike is een door de wol geverfde, door het leven geharde en zowatmeerdingen persoon. Dat ik mij al jaren vervoer middels een Spartaanse Simca 1100 zegt wat dat betreft voldoende, denk ik.

Trouwens, mijn belangrijkste vervoermiddel is en blijft uiteraard de fiets. Zelfs in een provinciale stad als Groningen is het op bepaalde tijden geen doorkomen aan met de voiture. Zijn jullie trouwens al in de parkeergarage op het Damsterdiep geweest? Ik wel, met de Simca. Ik trof daar de heer Grevo, jeweetwel, die ook wel in het programmaboekje van GasTerra Flames schrijft.

Waar hij naar op zoek was weet ik niet, maar hij had wat moeite met het vinden van de uitgang en ik moet zeggen, ik herken dat gevoel. Soms zou je wensen dat je in bepaalde situaties snel weg kon wezen.

Dit omslachtig lijkende bruggetje brengt mij op onze favoriete sport. Nou, sport; het schijnt dat veel mensen zich – soms tegen wil en dank – bezighouden met de bijverschijnselen van die sport. Het gaat dan over commissieleden, bestuursleden en andere mensen die zich – als het goed is – in faciliterende zin met het spelletje bezighouden. Het blijkt echter steeds weer dat mensen heel goed ruzie kunnen maken zodra er meer dan twee in een (al dan niet virtueel) hok zitten. Ook bij de beoogd toekomstige bestuursleden is het niet allemaal koek en ei, voorzover wij nu weten. Collega Vike wijdde zelfs een hele kolom c.q. blog aan de bestuursperikelen.

Hij maakte bij die gelegenheid melding van zijn adoratie voor een aantal personen. Een daarvan levert prestaties op sportief gebied en enkele andere mensen op ander gebied, naar het schijnt. Bij die sportieveling kan ik die bewondering nog plaatsen omdat ik die af en toe op het veld bezig zie en inderdaad, dat lijkt allemaal niet onaardig. Maar verder… Vike, ik heb een gloeiende pesthekel aan bewondering van personen. Bewondering gaat sluipend over in volgzaamheid en ik heb de leeftijd dat ik me nog kan herinneren waar dat toe kan leiden.

Zolang adoratie vergezeld gaat van een knipoog vind ik het prima. Met een meute mensen staan juichen voor GasTerra Flames met een blauwe pruik op de kop? Geen probleem. Mee hossen op muziek van Frans Bauer? Vooral doen. Roepen dat Shaquille O’Neal (of Steve Nash) de meest aansprekende basketballer aller tijden is? Haha, leuk. Maar de Rob Schuurstraat en het Jack Suiveerplantsoen? Ik krijg al pukkels als ik eraan denk. Ik krijg het nauwelijks uit mijn typemachine, laat staan dat ik erdoorheen ga lopen. Niet voor niets noemen we straten vooral naar overledenen. Veel minder gênant.

En dan nu weer gauw naar het spelletje. Een ander soort kenner, die blijkbaar ook goed kan rekenen, heeft bedacht dat het leuk zou zijn wanneer ZZ Leiden, Eiffeltowers en GasTerra Flames gelijk zouden eindigen. Ik geloof dat ik daar anders over denk. Tuurlijk, leuk voor de spanning en zo, maar ik had toch echt liever gezien dat Alex Wesby één vrije worp raak geschoten had in de dying seconds van de wedstrijd in Leiden.

In de Friese hoofdstad was de uitkomst ook al drie puntjes verschil. Je zou haast gaan vermoeden dat er een lijn in de resultaten te ontdekken valt. Wat mij betreft mag die lijn dan rechtstreeks worden doorgetrokken naar de laatste wedstrijd van de play-off finale!

Een paar dingen vielen daar in Leeuwarden wel op: de aanwezigheid van Avis Wyatt (en hoe!) en de afwezigheid van Vike. Misschien heeft die commissie hem gevraagd wat huiswerk te doen naar aanleiding van zijn blog. Weet jij daar soms iets van Nike? Ik zag je tenminste intensief overleggen met wat andere insiders en daarna op je telefoon driftig virtuele toetsjes indrukken. Dat geeft te denken...

Bike

130312: De Waarheid

Ikes,

Ik had me nog zo voorgenomen mijn reeds lang geleden aangekondigde epos over Steve Nash te gaan publiceren. Had me al goed voorbereid, figures and facts opgesnord, zelfs een mail voor wat aanvullende info naar de Steve Nash fanclub gestuurd kortom, dit zou eens een blog worden vol met interessante wetenswaardigheden over de, in mijn ogen, beste blanke guard die de wereld ooit heeft mogen aanschouwen. Dan ploft de krant op de deurmat en wordt ik in één klap weer geconfronteerd met de voortdurende soap die over de bestuurskrakelen van onze club gaat. Als Kenner wordt dan van je verwacht dat je inspeelt op de actualiteit en daar iets zinnigs over zegt ( wat in mijn geval al lastig genoeg is) dus Nash verdwijnt weer naar mijn to-do lijstje. Sorry Steve!

Waar te beginnen. We zijn dus al enige tijd gezegend met een demissionair bestuur, een bestuur dat, laat dat duidelijk zijn, de afgelopen jaren bijzonder goed werk heeft verricht en de club heeft teruggebracht tot waar we nu staan. Wat mij betreft voldoende voor eeuwige dank, standbeelden en het vernoemen van straten, plantsoenen en verkeerspleinen naar de bestuursleden. Ik wil nog wel eens met m'n kleinzoon door het Rob Schuurplantsoen wandelen en hem mooie verhalen vertellen over vroeger, toen Groningen nog zo'n mooie basketbalclub had. En in gedachten zie ik hem dan zijn kleine snoetje naar me toedraaien: "Maar Opa, waarom is die club er nu niet meer dan?". Ik hoop dat ik dan een goed antwoord heb, maar op dit moment zou ik het echt niet weten. Ikes, ik ben het zat, ik ben het echt he-le-maal spuugzat. We hebben een commissie van wijze mannen (en, pardon Grietje, een wijze vrouw) die er voor zouden zorgen dat er een goed nieuw bestuur zou komen. Wijze mannen (en Grietje) zouden deze klus wel even klaren. Dan vertonen zich ook in deze commissie de eerste scheurtjes. De geplande datum voor de presentatie van het nieuwe bestuur wordt niet gehaald vanwege onvoorziene vakanties of zoiets (dat geloof je toch niet) en jawel, de eerste wijze man vind zichzelf opeens niet meer zo wijs en stapt op vanwege een verschil in inzicht. Tenminste, dat lezen we in de krant en dan is het waar. Het artikel staat trouwens vol met aannames en suggesties, het woord "zou" of de vervoeging "zouden" wordt zo vaak gebruikt dat mijn spellingscontrole er zelfs opmerkingen over begon te maken, lees het nog maar eens na. Maar goed, wat in de krant staat is waar. Wat dus ook waar zou zijn (let wel: zou zijn!) is, dat het oude bestuur zich actief zou (..) benoemen met de aanstelling van het nieuwe bestuur en zelfs enkele benoemingen tegen zou houden. Daar zou je toch gek van worden? Maar het staat in de krant, dus het is waar. Een Kenner heeft zijn zekerheden nodig tenslotte. 'Pling!' zegt mijn computer en ik zie een Twitter van onze demissionaire voorzitter verschijnen waarin hij pertinent de beweringen (pardon áánnames) ontkent die in de krant zijn gepubliceerd. Hè? Zou het dan toch weer niet waar zijn? Wie heeft er nu gelijk? Wie vertelt deze Kenner dan eindelijk eens de waarheid? Ikes, ik weet het ook niet meer en eerlijk gezegd wíl ik het ook niet meer weten. Ze zoeken het maar uit, de waarheid zal wel daar liggen waar ie hoort, netjes in het midden. Kunnen we weer gewoon fijn gaan basketballen? Please? Daar heb ik tenminste verstand van. Hoe kan ik mezelf een Kenner blijven noemen als ik geen idee meer heb wat er zich nu écht afspeelt bij de club? "Wij komen u de Waarheid brengen" zo spraken de Jehova getuigen die de afgelopen week bij me aanbelden. "Geen interesse", bromde ik en smeet de voordeur dicht. De Waarheid"? Dat was toch zo'n communistische krant? Of toch niet? Tijd voor een aspirientje want hier krijg ik dus een enorme koppijn van.

Eén van de kenmerken van Steve Nash is, dat hij de assist vaak verkiest boven een eigen score. Het teambelang staat altijd bovenaan. Als je wint, dan win je tenslotte samen. Geen ego's, geen prima donna's. Niet in het team, niet bij de bestuursleden en niet bij de wijze mannen (en, pardon Grietje, één wijze vrouw).
Zeg nou zelf Ikes, zo moeilijk kan het toch allemaal niet zijn?

You can only get an assist if your teammates make the shot.(Steve Nash).


Ik gedachten loop ik het Rob Schuurplantsoen uit, de Jack Suiveerstraat in. Mijn kleinzoon aan m'n hand. Basketbal? Hij mist het niet eens. Ik zucht.

Iets zinnigs hierover zeggen? Ik zou niet weten hoe. Dát is de waarheid.

Vike.

Oh ja, Gisteren speelden de Phoenix Suns tegen de Minnesota Timberwolves. Suns verloor met 127-124. Nash had 25 punten en 10 assists. Dat dan weer wel.

090312: Keuzes maken

Een Kenner is 99% van de tijd aanwezig. Dat moet ook wel want anders ben je geen Kenner. Al het andere wordt aangepast aan dat wat belangrijk is. Kwestie van prioriteiten stellen. Dat ik qua kleding wat uit de toon viel bij het Gala was niet alleen Vike opgevallen. Bij de ingang dacht men dat ook. Ze vroegen me of ik de pauzeact in mijn Lee Towers imitatie zou verzorgen. Niets van dat alles, het had te maken met mijn avondprogramma en omkleden gaat niet meer zo eenvoudig als vroeger. Kwestie van gemak. 

 Maar dat alles is totaal niet interessant. We waren erbij, net zo als afgelopen dinsdag tegen Weert. Nota bene 4000 mensen kwamen naar dat duel toe. Weliswaar bijna 1500 genodigden met een iets andere prioriteit maar dat terzijde. Nu kon de ploeg wel overtuigen tegen de Zuiderlingen die dit duel totaal niet serieus namen. Hun missie was eerder al lang geslaagd, winnen van Groningen in de kwartfinale van de Beker en de rest is bullshit. Nog een paar weken en de vakantie gaat in Weert al beginnen. Coach Meil mag hopen dat hij nog een jaar mag blijven want indrukwekkend was het dit seizoen zeker niet. Maar, ze hebben iets bereikt ten koste van ons en daar zijn ze terecht trots op. Ik voelde schaamte dinsdag dat Weert ons had afgetroefd in de Beker terwijl we er nu keihard overheen gingen. Presteren op de momenten dat het echt moet is de essentie van topsport maar in ons geval wringt daar precies de schoen.

De krant schreef na afloop dat er na de wedstrijd een muziekje te horen was van Queen waarvan ik nu de titel niet eens durf te noemen. Mij viel op dat het muziekje maar heel kort te horen was en dat toen iemand ingreep om het meteen te stoppen omdat het niet gepast zou zijn. Dat was een goede keuze van de persoon die ingreep. Ik hoef jullie vast niet uit te leggen waarom ik dat vind want dat muziekje mag maar één keer dit seizoen in Groningen worden gedraaid en zover zijn we nog lang niet! Als we überhaupt al zo ver gaan komen. Bij deze wedstrijd deed trouwens een andere stem dan ik gewend was het verbale verslag. Het was wel even wennen. Veranderingen zijn niet altijd verbeteringen en bovendien, op mijn leeftijd hou ik graag vast aan herkenbare patronen. Toch klonk het wel enigszins bekend. Weten jullie wellicht meer?

Ik hoopte dat we na afloop meer zouden horen over de nieuwe bestuurleden maar er bleek een kink in de kabel gekomen te zijn. Dat had iets te maken met vakanties of iets dergelijks. Blijkbaar zijn de nieuwe potentiële bestuursleden nog niet in het bezit van mobiele telefoons en internet dus dat belooft weinig goeds. Ondertussen weet ik al vier van de vijf namen maar moet het wellicht nog bekrachtigd worden of zo. Vreemd. Dit uitstel betekent in ieder geval dat niemand, behalve de coach, zich momenteel concreet druk maakt over de toekomst. Nieuwe sponsoren, nieuwe spelers, aanpak van het beleid en de blik op het komende seizoen. Ik kan je verzekeren dat dit niet in ons voordeel werkt en dat de gevolgen steeds minder florissant zijn. Drie maanden zonder visie of structuur en ondertussen ballen we gewoon rustig door. De oogkleppen doen hun werk en we zien wel waar het schip strand. Ook dat kan allemaal in de basketbalstad van Nederland.

Nu hebben we 5 weken basketbalrust in Groningen. Het lijkt verdorie al wel zomer. Een paar uitwedstrijden en half april zien we wel weer verder. Ik zal me ondertussen maar eens gaan richten op een paar andere sporten want je moet toch ergens over kunnen lullen. Voetbal? Nou nee. Schaatsen? Asjeblieft zeg.. Korfbal of volleybal? Mmm, slappe aftreksels van de sport der sporten. Denk dat ik maar ga kiezen voor de bridgeclub. Heerlijk ontspannend. Geen uitsyndroom, al 30 jaar hetzelfde bestuur, geen verkeerde muziekkeuzes en erg weinig blessures. Wat een rust!

Groet, Nike        

02032012: Boos

Eigenlijk heb ik best wel een beetje medelijden met je, Vike. Of noem het medeleven. Want de verontwaardiging over de afwezigheid van Groningers op het All Star Gala droop eraf en dat zijn we niet van je gewend!

Toch heb ik daar wel begrip voor. Je wordt een dagje ouder, en dan begrijp je soms niet goed meer hoe anderen in het leven staan. Je raakt als het ware de voeling met de nieuwe werkelijkheid een beetje kwijt. Geeft niks hoor, daar krijgen we allemaal last van als we op leeftijd komen. Hoewel ik denk dat dat voor mij nog heel lang duurt, trouwens.

Ondanks mijn invoelend vermogen kan ik het niet laten in mild-kritische zin in te haken op jouw schrijfsel. Je bent namelijk twee essentiële dingen uit het oog verloren: a. dat het leven niet uit slechts één ding bestaat en b. de realiteit.

Mag ik a. even toelichten? Jij denkt dat het leven uit basketbal bestaat en de rest is onbelangrijk. Er is ook nog zoiets als een echtgenote (of "was" in jouw geval, meen ik?) maar daar denk je niet zo veel meer aan. Maar waar zijn je andere pleziertjes, Vike? Er is toch zoiets als het songfestival? Of in mijn geval koersbal? Of in Nikes geval de erotische massageclub voor ouderen? Een heleboel andere bekenden op de tribunes bij Donar hebben ook vaak spannende hobby's. Ik heb daar dingen gehoord waar je zelfs op jouw leeftijd nog rode oortjes van krijgt hoor!

Ik wil maar zeggen dat er zaken in het leven zijn die emotioneel meer aanspreken dan een basketbalgala. En wanneer je een bijzondere band hebt met coach en spelers dan maak je misschien de keuze om naar Zwolle te gaan, maar die band bespeur ik nog te weinig. Ja, ik geef toe: ook ik liet andere sociale activiteiten voorgaan. Dat vraagt tenslotte ook aandacht en als ik een keuze moet maken ga ik liever naar een competitiewedstrijd. Zo zie je me bijvoorbeeld weer wél in Rotterdam. Dat brengt me bij punt b.

Ken je het IBT nog, Vike? Jij zeker, Nike, want jij hebt daar ook wel hand- en spandiensten verricht in je jonge jaren. Ja, dat toernooi van de onvolprezen mevrouw Pasma, die ik overigens laatst in dezelfde garage signaleerde als jij. Zij organiseerde ooit een internationaal toernooi in de Evenementenhal met zeer aansprekende Europese topclubs. En guess what - er zat anderhalve man en een paardenkop te kijken (en ik). Waarom? Eén simpele reden: Groningers willen “Donar” zien. En niks anders. Basketbalstad van Nederland? Nee, Donarstad van Nederland! Dat is de realiteit.

Later meer over koersbal, maar eerst jij, Nike. Waarom was jij eigenlijk wèl in Zwolle en zegde jij je afspraak op de club af? En vraag me maar niet hoe ik dat weet!

Bike