Enerzijds, anderzijds. Dat maakt een betoog nooit zo sterk. Het is meestal beter om een Mening te hebben en die als Universele Waarheid te poneren. Maar (daar heb je het al) aangezien ik een genuanceerd persoon ben ga ik nu toch uitleggen waarom ik het “niks” gevoel goed begrijp maar er toch niet in meega.
Want het is me wel wat, zoveel tijd zonder vermaakt te worden door de acteurs op de geelbruine mat. (Jammer hè, dat die ijzeren beeldspraken uit het voetbal bij ons niet opgaan, maar dat terzijde.) En ik kan me best voorstellen dat je daardoor als het ware een beetje inzakt en denkt: “Het zal allemaal wel. Geluk ermee.” Daar is trouwens een woord voor. Apathie. En ook ik, als jongste der kenners – zowel fysiek als geestelijk, overigens – heb me daartoe bijna laten verleiden. Bijna. Want de oplossing is errug nabij. Ten eerste kunt u, lieve lezers, natuurlijk allemaal (allemaal!) naar Den Bosch en Wijchen afreizen teneinde uw favorieten naar de overwinning te schreeuwen.
Bovendien is er een tweede oplossing en die is veel nabijer. Die heet al zeventien jaar HNBT. Daar speelt o.a. GasTerra Flames U20 en bijvoorbeeld Nederland U18. Of Engeland U18 onder leiding van de vermaarde Steve Bucknall. En wat te denken van Macedonië U20? Vier dagen lang (6-9 april) kun je in sporthal Vinkhuizen terecht voor het allerbeste basketbal en de topspelers van morgen, dus wat is eigenlijk het probleem, beste Vike?
Dan behandelen we natuurlijk ook nog even het bestuursgedoe. Nike, jij wist meer, zei je, maar of het betrekking had op die vreemde afloop van de Zoektocht Naar Bestuursleden is me niet helder geworden. Wat me vanaf het begin eigenlijk al wel bekroop, is het gevoel dat dit gevalletje niet goed is aangepakt. Het zit namelijk zo. Als het goed is, zitten bestuursleden er voor heeeeeele lange tijd en voor een schouderklopje als beloning. Dat moet, want aan een vierjaarsbeleid en “mannetjes” hebben we niks. Kijk maar naar de politiek. Je zoekt dus mensen met visie, met een actief en groot netwerk, die wars zijn van persoonsverheerlijking en die zelf geen enkel belang hebben behalve dat van basketbal in het algemeen en GasTerra Flames in het bijzonder.
Wanneer je dan kandidaten gaat oproepen zichzelf te melden loop je de kans op minkukels, fanaten, zogenaamde kenners en vooral mensen met het Florence Nightingale-syndroom (“ik ben onmisbaar en ik kan/wil helpen en heb zulke geweldige ideeën waar iedereen op zit te wachten”). Zonder daarbij overigens te willen wijzen op de personen die zich gekandideerd hebben, want ik heb werkelijk geen flauw idee wie dat waren en gezien de afloop wil ik dat ook liever niet weten. Nee, iemand die écht geschikt is bereik je alleen door hem of haar te vragen. En dan zal die persoon waarschijnlijk ook nog in eerste instantie nee zeggen. Ben ik even blij dat ik me heb weten te beheersen toen ze me niet vroegen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten