081110: Nieuwe vrienden

Vike,

Negen competitiewedstrijden op rij gewonnen en iedereen is blij. De wedstrijd tegen Leeuwarden was de laatste van het eerste deel van het seizoen en we kunnen rustig constateren dat we goed op schema liggen. Over een dikke week begint het Europese avontuur. Ben benieuwd of we daar nog wat potten kunnen breken.

Wij lopen net als veel anderen al jaren mee in het basketbalwereldje en kennen de klappen van de zweep. We hebben spelers, coaches, bestuurders, bezoekers en scheidsrechters zien komen en gaan maar op dit moment klopt het allemaal gewoon. Althans, het grootste deel. De afgelopen wedstrijden ben ik me bewust wat meer gaan concentreren op de invloed, de uitstraling en de kwaliteiten van de dame en heren die de wedstrijden met hun fluit begeleiden en ik moet eerlijk zeggen, het is bijzonder. Je zou haast de NCRV gaan adviseren om een serie ‘de mensen van’ te gaan maken over de scheidsrechters uit de DBL. Het is zo makkelijk om vanaf de zijlijn kritiek te geven op deze lieden maar toch moet je daar wel voorzichtig mee zijn. Ten eerste, het zijn gewoon mensen en daarom ook gewoon beïnvloedbaar, ten tweede, kritiek is zo makkelijk, als je het zelf beter kan dan zou je dat moeten doen en ten derde, laten we blij zijn dat ze er zijn anders zou er simpelweg niet gespeeld kunnen worden.

Ik lees mijn eigen bovenstaande zinnen terug en bedenk me opeens, waarom ben ik zo’n slapzak geworden. Waarom ben ik niet keihard, meedogenloos en ongeremd kritisch over hun prestaties en zeg gewoon zoals het is! Ja Vike, Nike wordt duidelijk milder. Het heeft namelijk geen nut en het is verspilde energie. Het helpt helemaal niks. Kijk nou es naar de dag van gisteren. Veel mensen hebben hun mening over de scheidrechters klaar en ventileren dat op alle mogelijke manieren. In het voetbal is dat trouwens niet anders. Ik zag op de televisie hoe de mannen het vuur na aan de schenen wordt gelegd en elke verslaggever doet zijn uiterste best om ze zo scherp mogelijk met hun fouten te confronteren.

Het leven van een scheidsrechter gaat niet over rozen maar er zijn mensen onder ons die het blijkbaar wel een leuke job vinden en gelukkig durven ze dat ook gewoon te doen. Ik zou er niet aan moeten denken. Mijn hoofdreden is dat ik van mezelf weet dat ik, net als veel anderen, best beïnvloedbaar ben door de omstandigheden en daarom niet altijd neutraal zou kunnen zijn. Die omstandigheden kunnen van alles zijn. Morrelend publiek, een vervelende coach, arrogante spelers of medelijden met de underdog. Gelukkig ben ik best een gevoelsmens en zijn functies zoals dit voor mij zeker niet weggelegd. Zegt dit nou ook meteen wat over de personen die wél de fluit op een hoog niveau hanteren? Ik durf het je niet te zeggen. Maar blijkbaar durven zij het wel aan. Wellicht hebben ze lichte sadomasochistische trekjes of een enorm groot realiteitsbesef. Ik weet het niet maar er moet wel iets zijn. Feit is, het zijn gewoon mensen en nogmaals, dus ook beïnvloedbaar.

Wat zouden we als supporters dus eigenlijk moeten doen? Stimuleren, motiveren en toejuichen. Enthousiast klappen bij elk fluitsignaal, shirts laten maken met de tekst: Bedankt! In de watten leggen en bedanken, elke wedstrijd weer. ‘T zijn de kleine dingen die het doen, die het doen. Tijd voor verandering, tijd voor een revolutie, te beginnen in Groningen. Wat jij Vike?

Hartelijke groet, Nike