251010: er zijn grenzen...

Zeg Vike,

Hoe staat het leven? Met 12 punten uit zes wedstrijden moet je op z’n minst wel tevreden zijn. Het spel is allemaal nog niet fantastisch maar over de resultaten valt helemaal niks verkeerds te zeggen. Als enige club nog zonder puntverlies, ik zeg applaus.

Ik wil je vandaag wel even iets voorhouden waar ik niet zo blij mee ben. Dat we niet altijd tevreden zijn over de scheidsrechters is helder en daar zijn ook wel goede redenen voor. Het niveau van het spel van de spelers is door de jaren heen omhoog gegaan maar het niveau van de fluitisten is gemiddeld blijven steken. Een zorgelijke ontwikkeling waar zeker wel iets aan te doen is. Bovendien, we hebben niet zoveel keuze dus het is roeien met de riemen die we hebben. Maar hoe ga je daarmee om? Natuurlijk mag je er een mening over hebben maar enige voorzichtigheid is wel gewenst. Ik las een verhaal in BN de Stem over hoe de ploeg uit Bergen op zoom denkt over een specifieke scheidsrechter. Ik heb het hier even voor je gekopieerd. Het komt letterlijk uit de krant dus.

BN de Stem – Nee, natuurlijk ging hij hem niet te lijf, maar de adrenaline spoot haast uit de ogen van Giants’ technisch manager Marcel Löhr. “Elke keer hetzelfde liedje met die Kraaijeveld”, foeterde hij. “De wijze waarop hij Blue uit de wedstrijd floot, dat was ronduit schandalig. Je speelt met deze arbitrage niet tegen vijf, maar tegen zes man.”
Er viel inderdaad heel wat te zeggen voor de opmerkingen van Löhr. Bij momenten was het immers te schandalig voor woorden wat Kraaijeveld, Harryvan en Bosveld in Den Bosch aan partijdigheid etaleerden. Thomas Koenis, evenals Blue met vijf persoonlijke fouten voortijdig aan de kant in het laatste cruciale kwart, sprak er openlijk schande van. “We kregen fouten terwijl er geen sprake was van een fout. Ja, natuurlijk voel ik me gepakt.” En supporters wezen, niet onbegrijpelijk, op de haast kameraadschappelijke wijze waarop Kraaijeveld met spelers van Eiffel omging. Kortom; de leiding van het drietal was één grote aanfluiting, een schande voor het Nederlandse basketbal. Wierd Goedee was feitelijk de enige die niet al teveel over de arbitrage kwijt wilde. Al was ook niet blij met het optreden van de drie thuisfluiters.
De oefenmeester keek na afloop echter vooral naar de prestatie van zijn team en concludeerde dat Giants na een sterke eerste helft beroerd uit de kleedkamer was gekomen. “Dat kostte ons de overwinning. Na het eerste kwart, waarin we elkaar teveel ruimte gaven, speelden we een meer dan voortreffelijk tweede kwart. Toen zag ik dingen die me heel erg aanspraken. Lekker fel, verdedigend sterk en we maakten de punten die we moesten maken. In het derde kwart begonnen we te slap. We hadden afgesproken op dezelfde manier door te gaan, maar daar zag ik weinig van terug.”
Onbegrijpelijk. Tot halverwege het duel speelde Giants in Den Bosch immers de beste wedstrijd van het seizoen. Het bord met een karrenvracht aan persoonlijke fouten voorspelde echter een zware tweede helft. Bij rust stonden Hak, Theeuwkens en Blue immers al met drie kruisjes achter hun naam. Tiedeman en Koenis met elk twee. Wellicht was het daarom de angst om door een fluitsignaal van Kraaijeveld & co al in het derde kwart naar de bank te verdwijnen die verlammend werkte. Giants begon in elk geval te mat.
Zo sloot Den Bosch al op 50-50 aan om vervolgens langzaam weg te sluipen. Toen de marge eenmaal negen was en ook Theeuwkens met vijf fouten aan de kant stond, lag het duel in een beslissende plooi. Toen kon het drietal de thuisclub, zonder vergaande consequenties, ook met wat fouten bedelen. Het verzachtte de pijn niet. Zeker niet bij Löhr die voor het duel nog sprak over “een proces waarin het team zich bevindt”, maar na afloop zijn pijlen dus louter op Kraaijeveld richtte.

Volgens mij is dit dus niet de bedoeling. Vike, wat vind jij hier nou van?

Groet! Nike