130513: De grootste

Zo. Drie keer met je ogen knipperen en het seizoen is opeens voorbij. Ja Ikes, dat was wel even slikken. En toch viel de terugreis uit Leiden me dit keer niet zo zwaar, in ieder geval niet vergeleken met de roemruchte uitschakeling met drie keer een Overtime en dan met lege handen naar huis. Laten we eerlijk zijn, veel meer zat er gewoon niet in dit seizoen. Leiden de terechte winnaar, wij hadden niet het Team (met een hoofdletter, ja) om enige aanspraak te maken op een finaleplaats. Wat deze uitschakeling extra zuur maakt, is het feit dat onze buurman uit Friesland wél de finale heeft gehaald. En dat is niet omdat ik het de Friezen niet gun maar omdat het zo fantastisch zou zijn geweest om de finalereeks tegen Aris te spelen. Die kans doet zich vast niet vaak meer voor. Maar ja, mosterd schijnt vooral tijdens de maaltijd en niet daarna genuttigd dienen te worden en daarom hebben we het er gewoon niet meer over en richten we ons op de toekomst.

na de maaltijd

De Flames Ayatollah sprak deze week profetische woorden in de krant. Uiteraard gevolgd door een storm van kritiek want echte Hollanders waarderen het niet bijzonder wanneer koppen boven het maaiveld uitsteken. Wég ermee! Ik denk daar toch iets anders over, het zal jullie niet verbazen. Het is een beetje zoals vroeger na de gymnastiekles: Wie heeft de grootste? Wij Groningers vinden dat wij de grootste hebben en dat wordt uiteraard betwist in Den Bosch en Leiden waar ze maar al te graag roepen dat die van hun echt nog een stukkie groter is. Het is maar waar je de lat legt. Onze voorzitter heeft het in ieder geval nagemeten en is ervan overtuigd dat wij de grootste hebben. En dus gaan we met zijn allen Europa in, wordt onze plaza iedere week uitverkocht en krijgen we spelers in onze selectie waar anderen slechts van kunnen dromen. Om een Martisme te gebruiken: "Mag hij dat zeggen?". Natuurlijk mag hij dat zeggen, sterker nog, hij moét dat zeggen. Realistisch? Hmm, misschien wel niet maar in ieder geval erg ambitieus. Laten we die Groninger "Dat lukt toch niet" mentaliteit eens aan de kant gooien en laten we gewoon eens gaan dromen over hoe het zou kunnen zijn. Zonder ambities komen we in ieder geval niet vooruit en staan we het volgend seizoen weer met lege handen. Noem me een dromer maar ik mag graag denken dat het volgend seizoen een stuk beter wordt. En ja, die droom heb ik ieder jaar rond mei weer. Sorry jongens, maar ik heb de grootste. Zeker weten.

De grootste...

Voor ons is het seizoen over, maar dat geldt gelukkig niet voor het basketbal. Zo kunnen we genieten van de NBA play-offs (die jongens hebben écht een grote) waar 'mijn' kluppie Phoenix niet aan mee mocht doen maar mijn runner-up Miami nog steeds in de race is voor de zoveelste kampioensring. De Lakers liggen er uit (Nash dus ook), da's dus goed nieuws (schiet u maar) maar dé revelatie van dit seizoen is toch wel Memphis. Waren de Grizzlies vroeger het lachtertje van de NBA, tegenwoordig spelen ze mee met de big boys en blijken ze zelf óók een grote te hebben. Prachtig om te zien hoe een team zonder echte megasterren zover kan komen, op karakter en wilskracht. Niet voor niets wordt Memphis het Groningen van de USA genoemd meen ik.



Baardmans Spanoulis

 Ook genieten was het bij de final four van de Euroleague. Genieten van het basketbal zoals in de finale werd gespeeld door baardmans Spanoulis van Olympiacos en Rudy Fernandez van Madrid, een speler die ik in deze blog al eens eerder heb gememoreerd. Maar ook genieten van die fantastische entourage in Londen, met uitzinnige Spaanse en nog uitzinniger Griekse fans. En wanneer we dan bedenken dat zowel Spanoulis als Fernandez al eens in de Martiniplaza hebben gespeeld, dan is er toch niets mis mee om te dromen dat dat nog vaker zal gebeuren?

Tot slot moeten we het nog even over Thomas hebben. Bekritiseerd, verguisd en afgeschreven door bijna iedereen liet hij in de play-offs zien karakter te hebben en als een van de weinige zijn beste basketbal in moneytime zien. En dan ben/heb je voor mij een grote. Van Thomas gaan we nog veel plezier beleven, als hij het beest in zich maar op tijd los laat. Ik zie het al helemaal voor me: in een stampvol Martiniplaza gaat Koenis het rebound duel aan met Felipe Reyes. "Not in my house!" brult hij, terwijl hij woedend de bal uit de handen van Reyes trekt. The crowd goes loud...

Vike

PS: Weet je wie ook grote heeft? Krops, die aardbeien zijn echt huge!
(dit was een mededeling van onze sponsor)