161212: Ontslag

Ikes,


Op 13 oktober van het afgelopen jaar schreef ik in deze blog een stukje onder de titel “De menselijke maat”. Het lijkt er op alsof de geschiedenis zich aan het herhalen is want ruim een jaar later zou ik hetzelfde stuk bijna ongewijzigd zo weer kunnen publiceren. Zo gemakkelijk zal ik me er echter niet vanaf maken.

Gisteren drie kwarten erg goed basketbal gezien tegen Magixx, gevolgd door een zwakker laatste kwart. Persoonlijk heb ik genoten van ‘good old’ Michael Kingma en ‘good iets minder old’ Rogier Jansen. Met name de laatste lijkt duidelijk van grote toegevoegde waarde voor dit team want voor het eerst dit seizoen konden we genieten van zeer fraaie en duidelijk ingestudeerde aanvalspatronen. Staan we daarmee al op de Grote Markt in mei? Welnee, daarvoor is het team nog veel te wisselvallig maar we hebben met z’n allen wel kunnen zien waartoe deze ploeg in staat is. Dat geeft in ieder geval deze burger weer moed. Wat mij minder moed geeft is het feit dat er in ons regionale dagblad vooral de nadruk wordt gelegd op een eventueel dreigend ontslag van onze coach. Nu wil ik de brengers van het nieuws niet direct de schuld geven van het nieuws maar als ik reporter van de krant was geweest had ik zo’n stuk wel met een andere insteek geschreven. Enfin, het zij zo, we moeten het er maar mee doen.

NOT

Moet deze coach op dit moment worden ontslagen? Ik vind van niet. Is hij dan niet medeschuldig aan het wisselvallige presteren dit seizoen? Natuurlijk is hij dat wel. Maar daar is de club zelf ook schuldig aan. Het aanstellen van een coach die nog geen enkele ervaring had bij een ‘topclub’ (die aanhalingstekens staan er niet voor niets) getuigde van durf . Durf om risico’s te nemen. Het zou de club sieren wanneer men ook de consequenties van dit soort risico’s op zich zou nemen. Wanneer men (daar is ie weer) de menselijke maat zou hanteren. Donar is een club die mij en jullie tot in de dunste aderen in het bloed zit. En natuurlijk willen we allemaal kampioen worden. Maar moet dat ten koste van alles? “Dat is topsport”, hoor ik jullie roepen. “Hij had moeten weten waaraan hij was begonnen. Als je niet wint lig je er uit, zo simpel is dat”. Ik zie dat toch echt anders. Ik wil trots zijn op mijn club, liefst met een kampioensbeker in de hand, maar ik wil vooral trots zijn op een club die nooit vergeet dat het nog meer om mensen dan om resultaten gaat. En ik ben er van overtuigd dat je ook op die manier kampioen kan gaan worden, al is die weg wellicht langer. Laat de club een statement maken. Laat ze zeggen: “wij ontslaan geen werknemer die zijn stinkende best doet maar helpen hem om zijn werk beter te doen”. Dát is een club waar ik trots op wil zijn. Zorg voor goede trainingsfaciliteiten (laten we eerlijk zijn, trainen in een gymnastiekzaaltje in Leek is een topclub onwaardig), stel voor mijn part een goede assistent aan die de coach kan ondersteunen in zijn werk. Laat zien dat je achter je werknemer staat en je zult zien dat dat zich uitbetalen zal.

Ikes ik weet het, ik ben een roepende in de woestijn. Topsport gaat niet samen met aardig voor elkaar zijn. Mag ik dat dan in ieder geval jammer vinden?

Vike
PS. De opzet van deze blog was om met een knipoog te palaveren over onze club. Die knipoog is vandaag even niet gelukt. Volgende keer beter.
Trek eens aan m’n vinger Bike…