271012: Ja, Kunst!

Beste Ikes,

Jullie hadden niks door, hè? Dat ik opeens zomaar weer in Frankrijk zat. Ja, je mag dan inmiddels een respectabele leeftijd hebben bereikt, dat wil niet zeggen dat je thuis achter de geraniums (of in mijn geval cactussen, iets anders houdt het bij mij niet vol) hoeft te blijven zitten. Tenminste, zolang je een beetje "ter been" blijft. Sinds het heengaan van mijn geliefde Petronella heeft het reisvirus mij danig in de greep. Misschien is het gewoon interne onrust, je ne sais pas. Maakt ook niet uit, het was in elk geval een stuk aangenamer qua temperatuur dan hier.

Tijdens mijn verblijf in het land van Hollande heb ik mij een beetje verdiept in de beeldhouwkunst. Daar komt toch wel meer bij kijken dan wat klei in mekaar flansen of wat brons in een malletje gieten, zo merkte ik toen ik op bezoek was bij een plaatselijke beeldhouwer. Maar zou het niet geweldig zijn om zelf een standbeeld op te kunnen richten van iemand die je bewondert? Bijvoorbeeld van Held Bert? Eerlijk gezegd zou ik een buste van ons Kenners op het voorplein van Martiniplaza ook wel kunnen waarderen. Benieuwd of iemand die uitdaging aan wil gaan.

Hoe dan ook, jullie zagen vast met afgunst mijn mooie plaatje op Twitter met die twee klassieke auto's waarvan ik het merk niet mag noemen, maar de ene had de bijnaam Snoek en de andere staat bekend als de auto die Johan Cruijff heeft gehad. (Auto)Kenners weten nu genoeg. Dit zijn namelijk geen auto's, maar Kunstwerken. Niet bedacht door ontwerpers, maar door kunstenaars. Ze zijn dan ook meer bedoeld om naar te kijken, in te zitten en overheen te aaien dan om in te rijden. Niet dat het een straf is er in te rijden, integendeel, maar het heeft een vervelend bij-effect: het veroorzaakt onderhoud. Veel onderhoud. Voor mijn gevoel is dat vaak zo bij kunst. Je moet het onderhouden en het kost een verschrikkelijke bult geld. Vike, jij als tamboer-maitre moet daar alles vanaf weten. Wat kost nou zo'n pakkie? En zo'n ding dat je de lucht in gooit (geen idee hoe dat heet)?

Ik moest daar ook even aan denken toen ik Jamal Boykin bezig zag met zijn schilderwerk. Het ziet er beslist niet onverdienstelijk uit. Niet dat Rembrandt nu ineens diep door het stof zou moeten of zo, maar toch. Ik zou hier toch wel het labeltje Kunst op durven plakken. Helaas is het slechts een enkeling gegeven van zijn of haar kunstwerken te leven, ingenieurs uitgezonderd. En dus kunnen we ook nog een tijdje blijven genieten van zijn kunsten op het basketbalveld.

Een andere kunstenaar in ons team is wat mij betreft Maurice Miller. Ik ben namelijk een groot liefhebber van de Assist, wat mij betreft een zwaar onderschatte kunstvorm. Er schuilt iets onverwachts en moois in iedere goed uitgevoerde assist. Vooral het verrassingseffect is daarbij belangrijk. Een van de eigenschappen van een goede assist is natuurlijk dat alleen de gever en de ontvanger hem hebben zien aankomen. Het is dus een klein stukje non-verbale communicatie tussen twee personen, waar wij met z'n allen van mogen meegenieten. Dat Maurice nog meer kan, zagen we gisteravond. Ik moet zeggen dat het wel een verademing is om iemand in je team te hebben die tijdens het uitglijden met bal denkt:"hé, ik denk dat de possession-pijl op de jurytafel onze kant op wijst. Laat ik niet moeilijk doen en de bal gewoon effe vasthouden, dan kunnen we daarna een fatsoenlijk aanvalletje opzetten". En dat alles in 1/10 seconde.

Misschien moet jij ook eens wat meer gaan doen op artistiek gebied, Nike. Jij hebt er wel het hoofd voor, vind ik. Met die wilde haardos en ongeschoren bakkes heb je af en toe wel iets van Jan Wolkers, maar dan weer niet zijn stemgeluid. Jammer, want een gek stemmetje helpt wel. Of een vreemd loopje. Veel roken trouwens ook. En jong sterven, want "Ars longo, vita brevis", nietwaar?

Bike

PS Wanneer gaan we nou eens los met die internationale site? Straks speelt GasTerra Flames verdorie Euroleague en dat hobbelen wij weer achteraan. Ik had Dike nog zo gevraagd wat flitsende teksten aan te leveren. Prioriteiten, Dike!

141012: Van de Wallen in de sloot

Vrinden,

Ik zit weer eens in een enorme identiteitscrisis. Het zit zo: afgelopen zondag ben ik ons kluppie achterna gereisd naar Amsterdam. Inderdaad, eindelijk mogen we weer tegen Amsterdam. Zoals jullie weten was er in het verleden niets leukers dan winnen van Amsterdam. Ok, winnen van Den Bosch is ook leuk maar Amsterdam verslaan, dat maakte ieder basketbalseizoen weer helemaal goed. Het begon al bij aankomst bij de Sporthallen Zuid. Chagrijnige beveiligers stonden nog nét toe dat we naar binnen mochten maar daar bleef het dan ook bij. Als supporter uit Groningen kreeg je steevast het allerslechtste plekje in de zaal toegewezen, liefst zodanig gesitueerd dat je de helft van het speelveld sowieso niet kon zien. En dan het programmaboekje. Volgeschreven met anti-Groningen teksten, druipend van afgunst en nijd, het ene artikel nog kwaadaardiger dan het andere. Eén grote ergernis. Van het Amsterdamse publiek hadden we nooit last want dat kwam er niet maar daar had de club iets op gevonden: applausbandjes! De eerste keer dat ik daar was kan ik me nog goed herinneren. Amsterdam scoorde een punt (of twee) en daar galmde het applaus door de zaal. Stomverbaasd keek ik om me heen. Waar kwam dat opeens vandaan? Toch niet van die anderhalve Amsterdamse supporter aan de overkant die wél dich bij het veld mochten zitten? Nee, het applaus bleek uit de geluidsinstallatie te komen en was waarschijnlijk opgenomen in Groningen. En daar kon ik me dan wederom enorm aan ergeren.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik die ergernis wel prettig vond. Want daardoor had je een vijand, een club waar je ab-so-luut van moest winnen. Die ergernis maakte winnen in Amsterdam het leukste wat er was. En dat brengt mij dan tot mijn identiteitscrisis. Winnen van Amsterdam is helemaal niet zo leuk meer. Want Amsterdam, dat is een hartstikke sympathieke ploeg geworden. Je zult het niet geloven, maar afgelopen zondag wenste de diensdoende portier in de Apollohal mij zelfs een prettige wedstrijd! Terwijl ik toch overduidelijk getooid was in mijn GasTerra Flames supporterspakje! Applausbandje? Hadden ze niet! Ze hadden écht publiek! Leuke mensen ook nog! En een leuk, jong en enthousiast team met sympathieke gasten als Aron Royé, Harvey van Stein en Patrick Faydherbe! Eerlijk gezegd jongens, ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Voeg daar nog eens bij het hoge Amsterdamse gehalte van onze eigen ploeg (met een halve Amsterdammer aan het roer) en je snapt mijn verwarring. Natuurlijk, we wonnen en natuurlijk, dat is mooi maar ik miste het sliep-uit gevoel. Weer een zekerheid weg, ik zweer je: het hólt achteruit in basketballand.

Harvey? Zeker, die speelde mee. En, eerlijk is eerlijk, dat deed ie helemaal niet zo slecht. Zijn ervaring kan deze jonge Amsterdamse ploeg goed gebruiken en het schieten van afstand is ie zeker nog niet verleerd. Ik weet niet of hij het gehoord heeft maar bij iedere score van hem heb ik even geklapt. Gewoon, omdat ie het verdiende.

Op de tribune naast me zat een hoogblonde Amsterdamse dame. Die kwam van de Wallen. Tenminste dat dacht ik te kunnen concluderen, want ze had een boezem om "u" tegen te zeggen, zo eentje die wij op de Groninger klei nooit tegenkomen. Voeg daarbij een zwaar geplamuurd gezicht, een jurkje met tijgermotief en je snapt mijn constatering. Van basketbal had ze geen verstand maar tot mijn grote vreugde sprong ze bij iedere Amsterdamse score juichend op. En ja, als je dan in levende lijve vele malen de strijd mag aanschouwen tussen een gelanceerde boezem en de zwaartekracht ja, dan heb je gewoon een fijne middag. Van mij had Amsterdam wel wat meer mogen scoren. Maar ik dwaal af...

Ons team speelde precies zoals wij Kenners het graag willen zien. Lekker hard werken voor elkaar, goed rebounden, geconcentreerd met een mooie dosis werklust. We wonnen terecht en zonder nu weer die sloot in te moeten om te zoeken naar oude koeien: het was weer leuk in Amsterdam. Ik heb zo'n idee dat ik er wel aan kan wennen, identiteitscrisis of niet.

Vike

PS. Na afloop wilde ik nog even de Wallen opzoeken voor een leuk souvenir. We waren tenslotte in de buurt. Mevrouw Vike vond dat niet zo'n goed idee. En zo reed ik toch nog chagrijnig terug naar huis. Some things never change...

021012: Bemiddelen en klappen met Harvey

Vrinden,

Eerst even nog over de open dag van ons cluppie. Dat het een succes was staat buiten kijf maar ik heb toch wel wat kritische kanttekeningen. Dacht MartiniPlaza dat er maar een handje vol mensen zouden komen? Is het niet logisch dat je het beschikbare eten en drinken aanpast aan de hoeveelheid mensen? Nike heeft zich verbaasd over de lange rijen en de beperkte keuze. Wat een toestand zeg. Heb je de kans om te scoren, laat je hem gewoon liggen. Ik snap dat niet. Maar goed. De frikadel smaakte wel goed en thuis heb ik na afloop nog een eitje gebakken. Je moet toch wat.

En dan het tweede. Gedurende het hele Forum wilde ik een vraag stellen maar kreeg door mijn slijmbeursblessure mijn arm niet omhoog. De beste man met de microfoon had het dus niet door en bleef aldoor maar hangen bij die man vooraan met zijn blauwe petje. Hij stelde ook wel goeie vragen hoor maar mijn vraag werd niet gesteld. Eigenlijk was de vraag heel simpel: waar koop jij jouw pakken Hakim? Hij zag er weer strak uit afgelopen zaterdag. En zo hoort het ook voor een coach in Groningen. En daarnaast, we hebben een kant van hem gezien die we nog niet wisten, de rol van bemiddelaar. Coach Jurgen van Leuven is een rare man maar dat wist iedereen al. Qua kleding mag hij de veters nog niet strikken van Hakim maar dat hij ook nog, nota bene, tijdens een oefenwedstrijd zijn ploeg van het veld wilde halen omdat Frans een beetje (te) streng was? Het moet toch niet gekker worden. Hakim bemiddelde en regelde alsof het niks was. Rutte en Samsom zouden er een hele goeie aan hebben maar die kans geven we ze natuurlijk niet. Hij blijft gewoon in Grunn.

Bij de speluitleg heb ik trouwens iets gehoord wat ik echt nog niet wist. Jammer dat jullie daar niet bij waren. Wist je dat een speler theoretisch gezien wel 5 technische fouten in één wedstrijd kan oplopen? Laten we dit maar even onder ons houden want de status van Kenner komt hier bijna even in het geding. Ssstt.

De coach was maar wat trots dat zijn eigen dochter meeliep bij de spelerspresentatie maar bij een volgende keer is het wellicht verstandig om haar eerst een middagdutje te laten doen. Terwijl de hele zaal onder de indruk was van het gebeuren had zij zoiets van, mag ik ff liggen… Of zou Hakim de hele nacht van de spanning door huis hebben lopen stuiteren en de rest uit de slaap hebben gehouden. Dat kan natuurlijk ook. We weten het niet maar vriend Arnold maakte er wel een prachtig kiekje van.

 

Gisteren ben ik trouwens even weer bij Geert op bezoek geweest. Je weet wel, de grote baas van de firma Krops. Hij vertelde dat andere clubs zich ook al hadden gemeld maar ik heb hem kunnen overtuigen dat sommige dingen in basketballand gewoon echt niet kunnen. Dat Bauscher naar de Bossche Bollen is gegaan valt daar bijvoorbeeld onder. Dat kan dus niet. Zijn blessure zal louter toeval zijn maar aan de andere kant, toeval bestaat niet. Geert legt de verzoeken van Zwolle en Leeuwarden gewoon naast zich neer en dat is een verstandige keuze. Overigens, ik heb weer een nieuwe lading meegekregen. Kan zo langzamerhand geen aardbei meer zien dus ik zal jullie de komende dagen even wat brengen. Nog een tip, ze smaken ook uitstekend in de vanillevla!

 

Hebben jullie ook meegekregen dat Harvey nu weer aan het spelen is? De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Van assistent  bij de mooiste club van Nederland tot speler van boven de dertig in 020. Ergens is er duidelijk iets mis gegaan. Maar, elke nadeel heeft zijn voordeel. Het cassettebandje met ‘defense’ en het handgeklap was namelijk zoekgeraakt in Amsterdam. Complete stress bij het bestuur.  Maar tadaaa… Harvey is gearriveerd en zoals jullie weten, als hij iets goed kan dan is dat wel klappen!  De ploeg heeft in een geluidsstudio het woord opnieuw opgenomen en Harvey heeft op zijn onvolprezen en deskundige manier garant gestaan voor het handgeklap. Kijk, dat is nou nuttig gebruik  maken van de manschappen. Ik snap dat wel.

Tot slot, de foto’s van ons weekendje Texel zijn eindelijk klaar. Het is maar goed dat Gike maar één dagje is langs geweest. Het is toch om je te schamen. Wie neemt nou zijn autoband mee op weg naar de centrale doucheruimte. Ttsss. Het is een aardige man maar qua gedrag en kennis nog echt geen Kenner, dat is toch wel overduidelijk. Maar goed.

 

 

Zeg Bike, hoe was eigenlijk het weekendje weg met de Zonnebloem?  En Vike, horen we nog iets over de wilde plannen van nicht Dike? Ik krijg haar niet meer te pakken. Jij nog post van haar gehad?

Zaterdag zien we elkaar natuurlijk weer. We beginnen de competitie tegen Weert. Ik heb Jim en Niels al even gesproken door de telefoon. Het komt goed, ze snappen hun rol heel goed. Niels heeft daar tenslotte nu ook alle tijd voor. Hij gaat het regelen. Oftewel, die punten zijn eigenlijk al binnen. En dat voor een prikkie.

Groet! Nike